Londyn - fotograficznie

Po wakacjach w górach i obozie konnym na Mazurach przyszedł czas na podróż służbową. Tym razem do Londynu. O czym więc mogłabym teraz pisać jeśli nie o tym właśnie?

 Do Londynu przyleciałam w poniedziałek wieczorem, a samolot powrotny miałam w niedzielę wieczorem. Spędziłam więc w UK tydzień. Praca swoją drogą, a po pracy zwiedzanie, wałęsanie się po mieście, zakupy  - czyli ogólnie rzecz biorąc eksplorowanie miasta.

Zauważyłam, że zupełnie inaczej odbiera się miasto jeśli ma się w nim coś do robienia, coś co łączy nas z codziennym życiem. Ja chodząc codziennie do pracy, wtapiając się w tłum w metrze czy na ulicy, siedząc w ciągu dnia w biurze poczułam się przez chwilę cząstką tego miasta. I to może wydać się dziwne, ale nie czułam się przez to obco jak podczas swoich poprzednich wizyt w Londynie – krótkich i typowo turystycznych.

Popołudniami i wieczorami  wałęsałam się po ulicach. Po miejscach odwiedzanych przez każdego szanującego się turystę, jak Oxford Street, czy London Eye, ale również wąskich, mało uczęśczanych uliczkach. I oczywiście robiłam zdjęcia! Lubię czasem przestać zwracać uwagę na to dokąd idę, po prostu wczuć się w klimat, obserwować i zgubić w obcym mieście, żeby potem mimochodem odnaleźć drogę. Tak właśnie bylo.

Odwiedziłam też Photographer’s Gallery, gdzie na jednej z wystaw prezentowano zdjęcia Shirley Baker z lat 60-tych. Zdjęcia były przykładem reportażu ulicznego z tamtego czasu. Czyli rodzaju fotografii lubianej przeze mnie najbardziej. Poniżej przykład zdjęcia z wystawy:

Źródło: http://thephotographersgallery.org.uk

W weekend, kiedy miałam znacznie wiecej czasu na miasto, wstałam wcześnie i zaraz po typowo angielskim śniadaniu wyruszyłam na oględziny Big Bena i Westminster Palace. I potwierdzam: są takie same jak na zdjęciach szeroko publikowanych w internecie.Dalej ruszyłam spacerem w kierunku Trafalgar Square, w drodze dokąd cały czas towarzyszył mi tłumek turystów... Przy Trafalgar był cel mojej podróży, czyli National Portrait Gallery. Czekało tam na mnie mnóóóstwo pokoi z jeszcze większą liczbą portretów. Spędziłam w tej galerii dobrych kilka godzin. Nie wiem ile razy musiałabym tam pójść żeby zapamiętać choć połowę postaci i ich historii... Stwierdzam, że najbardziej podoba mi się współczesny (zaczynający się w 20 wieku) styl portretowania. I co najlepsze: wstęp do galerii jest całkowicie darmowy!

W sobotę wieczorem natomiast wybrałam się na przedstawienie pt. „Wicked” w Victoria Apollo Theathre. Pierwsze wrażenie jakie zrobił na mnie budynek teatru od środka to „woow, ale to duże”. A sam show był naprawdę dobrze zrobiony I myślę, że wart wydanych pieniędzy. Trzy godziny pięknej muzyki, kostiumów, układów tanecznych...

Wreszcie w niedzielę przed podróżą na lotnisko wybrałam się do British Museum. Muzeum, które jak większość powszechnie odwiedzanych angielskich przybytków, jest ogromne i uważam że byłoby co czytać i oglądać przychodząc tam raz w tygodniu przez cały rok. W związku z powyższym nie udało mi się obejrzeć wszystkich pokoi, wystaw eksponatów... Jest po co wracać.

Podczas swoich wędrówek ulicami Londynu zrobiłam masę zdjęć, z których udało mi się wybrać kilka, które chciałabym Wam pokazać:

Ktoś mi powiedział, że aby nudzić się w Londynie, musisz być po prostu nudny. Po ostatnim tygodniu stwierdzam, że dużo prawdy jest w tym zdaniu.